Xeyalên di 35C yê de

Wek hemî rojên dî îro jî dawiya kar hat û rojek dîsa bi dawî tê. Ji kar derketim û derketim derve. Bi derketina derve re jiyan hertim xweş û şirîn li min tê. Sedem nizam aciziya kar e an jî jiyana ez dixwazim derve ye? Hertim fikrên wiha di hişê min de tevlihevî çê kiriye. Di nav kolanên taksîmê de dimeşim û dîmenên cûr bi cûr û rengo rengo dimeyîzînim. Bi gavên kurt û teqûreqê amûr û stranên cuda di nav hîsên xwezayî de aram dibûm. Jinên wek ku di xeyalê min de hatibin xêz kirin, ez di vê rêyê de dibînim û bi çavên hestiyarî raçav li wan dikim. Ji ber wê ez çi qas dikevim vê rêyê xeyalên min xwe ji nû ve vedijîne û sîmayên taze diafirîne. Kuçe kuçe derbas bûm, êdî nêzî dûraxa hatibûm. Derbasê wiyalî rê bûm û li benda otabêsa ku diçe Kocamustafapaşa yê mam. Nizam çima wiha dibe, lê wexta ez çi qas têm vê dûraxê hêviyek li min digire û hîsek êrînî di dilê min de pêk tê. Di nav van fikran de otobês hat û derbasê hindir bûm. Gelemperî keçê ciwan yê xeyalê min dixemilînin ez di vê otobêsa 35C yê de rast têm û çi qas ji malê jî dûr keve bi vê diçim mal. Lê ticar wêrekî di xwe de nediye ku bi wan re biaxivim. Sedem ez jî nizanim, lê dibe ku bûyerek dêrûnî be an jî tiştek dî. Lê ez van kêmasiya di xeyalan de tetmîn dibim. Derbasê paldankek vala bûm û bi çavên zelal li dev û dorê xwe dinêrim ku wan keçên hêvî dikim heye an tune ye. Lê vê carê jî şansê min ligel min bû û ji bo xeyalên min dewlemend bibin bi qelema tûj tabloyek nû xêz kir e. Piştê xêzkirinê min destpê kir lêvên wê yê gul ramûsand, dûre bi sing û berê wê re kêfxweşî şa bûm. Hêdî hêdî hemû gewde yê wê bi lêvê xwe ve şûşt e. G. Boccacia li ser hevşabûnê dibê; lêv bi ramûsanê ve kem nabe, wek hîv ji nû ve hiltê. Min jî bi vê baweriyê ve cardin û cardin bi wê re bûm. Di nav van xeyalên bextewar de dengê deriyê otobêsê bihîst. Otobês tawest, ez jî pêya bûm. Lê ew tê de ma xeyalên min jî bi xwe re bir, ne xem e bila diyarî be jê re. Xewn dîsa di çavên min de diherike. Jixwe xeyal û xewn ne eynî tişt in.