-Tu çima wiha bêdeng î?

Serê min di ber min de û çavên min jî li ser rûpelên dawiya kitêbê bû. Êdî nizanibûm ji kengê de ye dixwînim. Lê hema hema ber bi xilasbûnê bû. Bi kêf ber bi qedandina pirtûkê ve di nav demê de diherikîm.  Bi şanazîyek devê pirtûka xwe girt û qederek jî li ser wê ketim nav fikrên kûr. Dûre stuyê xwe yê ku li ser pirtûkê xam bibû rakir. Dilê min çû çay û ji bo çay vexwarinê ji pirtûkxanê derketim û daketim jêr. Malmîratan vê salê bûhayê çayê zêde kiribûn û ji ber ku alternatîfek din tune bû mecbûr bûm ji wan qûndeyan bikiriyama. Çaya xwe girt û di cihek guncan de rûniştim. Di wê navberê de nivîsên ku nû ketibûn blogê dixwend. Dûre ew hat ba min.

Ew li min pirsî min jî wê pirsî û em ketin nav bêdengiyek. Bêdengiya me çi qas diçû me ji hev dûr dixist û ber bi windabûyîneke ve diçû. Êdî min jî biryar da ku çerxa bêdengbûnê vegerînîm û min got:

-Tu çima wiha bêdeng î?

- Ez bêdengiyê hez dikim, got.

Û em dîsa bêdengbûn wek du kesên bê ziman. Tenê çavên me bêwate li hev dinêriya. Demek şûnve dîmenên li ber çavên me jî tarî dibûn û ber bi kûrahiyê ve diçû.

Ez rabûm bi gavên  nerm ji wê dûr ketim. Dema pişt xwe dinêrî tenê reşahihek tîr dixwiya û min berê xwe ber bi ronahiya pêşiya xwe ve vegerand û derketim jor. Pirtûkekî nû girt destê xwe û vegeriyam cihê xwe.