-Tu çima wiha bêdeng î?

Serê min di ber min de û çavên min jî li ser rûpelên dawiya kitêbê bû. Êdî nizanibûm ji kengê de ye dixwînim. Lê hema hema ber bi xilasbûnê bû. Bi kêf ber bi qedandina pirtûkê ve di nav demê de diherikîm.  Bi şanazîyek devê pirtûka xwe girt û qederek jî li ser wê ketim nav fikrên kûr. Dûre stuyê xwe yê ku li ser pirtûkê xam bibû rakir. Dilê min çû çay û ji bo çay vexwarinê ji pirtûkxanê derketim û daketim jêr. Malmîratan vê salê bûhayê çayê zêde kiribûn û ji ber ku alternatîfek din tune bû mecbûr bûm ji wan qûndeyan bikiriyama. Çaya xwe girt û di cihek guncan de rûniştim. Di wê navberê de nivîsên ku nû ketibûn blogê dixwend. Dûre ew hat ba min.

Ew li min pirsî min jî wê pirsî û em ketin nav bêdengiyek. Bêdengiya me çi qas diçû me ji hev dûr dixist û ber bi windabûyîneke ve diçû. Êdî min jî biryar da ku çerxa bêdengbûnê vegerînîm û min got:

-Tu çima wiha bêdeng î?

- Ez bêdengiyê hez dikim, got.

Û em dîsa bêdengbûn wek du kesên bê ziman. Tenê çavên me bêwate li hev dinêriya. Demek şûnve dîmenên li ber çavên me jî tarî dibûn û ber bi kûrahiyê ve diçû.

Ez rabûm bi gavên  nerm ji wê dûr ketim. Dema pişt xwe dinêrî tenê reşahihek tîr dixwiya û min berê xwe ber bi ronahiya pêşiya xwe ve vegerand û derketim jor. Pirtûkekî nû girt destê xwe û vegeriyam cihê xwe.

berdewam bike

Hinek jî ez şa bim

Piştî nanê êvarê em ji malê derketin û ber bi Taksîmê ve çûn. Demek şûnve programa Chalak Eventsê destpê bikira, ji ber wê me dema xwe li gor wan dirist kiribû. Bîstek şûnve me xwe gihand e wir û bi derenceyan derketin qata terasê. Em di dema xwe de hatibûn. Hêj jî dihatin û di demek kurt de salon tije bû, êdî cih nema ku em xwe bilivînin. Hêdî hêdî kesên ku bixwastana derdiketin sahneyê û xwe didan nasîn,  hinek jî laqirqî dikirin û vedigeriyan cihên xwe. Ez neçûm sahnê. Dûre Ferzan Şêr derket sahnê, ji ber ronahiya sahnê gelek zêde bû Ferzan serê xwe xistibû ber xwe û qala mînoriyê dikir. Pey wî Kawayê Nemir hat bo axaftinê, ew jî pesnê hin kesan da û bi fira dawî ya bîraya xwe ve çû rûnişt. Her hal serxweş bû. Dûre Ergin Opengin hat lê ji ber ku îcar jî ez serxweş bûm, min guh neda axaftina dear Ergin. Êdî dem ber bi derengiya şevê ve diçû. Sahne ev dor bû ya stranbêjan. Çend heb stranbêjên kurd hatibûn û bi klamên xweş ve kela dilê me safî kirin. Çi qas diçû atmosfer baştir dibû û di nav stran, rep, laqirdî û helbestên kurdî ve dihatin dawiya Chalakê. Di dawî de jî me erf û edetê xwe ji bîr nekir û em derbasê govendê bûn. Me bi giranî ve destpê kir, dûre me dît em germ bûn derbasê sivikî bûn. Ez ketibûm serê govendê kêf kêfa me bû. Dûre keçikek hat ket destê min, heqê keçikê nexwim, keçik ji min baştir dileyîst. Êdî bala min çûbû ser lîstika keçikê lê şansê wê pêra nebû ji ber ku memikdana wê jêda ket û min jî bala xwe da memikên wê. Pey re keçik çû pişt, pêşî dev û dorê xwe raçav kir û pey re jî memikdana xwe rast kir e. Jixwe êdî ez li wir nemam û derketim derve. Di bin şilîyê de ber bi duraxa 35C yê ve çûm.  

berdewam bike

Ger û geştek li Stenbola her carî...

Stenbol îcar ji hatinê min ên berê sartir bû. Hema bêje Xwedê sermaya Serhedê tomkirî û li ser Stenbolê da valakirî ye. Ev hatina min a dawî gelek tijî derbas bû. Ez, Azad û Kulîlk bi hev re çûn sergîyên ku vê gavê vekirî ne. Pêşî em çûn Depo Galerî. Li wir li ser medyayên ku li Tirkiyeyê hatî çapkirin û nav bi nav rojnameyên pêşî di kîjan salê de derketine nîşan dane.

Rojnameya kurdî di sala1898an de ji hêla Mîthat Mîqdat Berdirxan ve hatî derxistin. Ev ji bo kurda dîrokek gelek derengmayî ye. Ji ber ku Ermenan xebatên xwe di sala 1832an de destpê kirî û heta sala 1923ya 598 rojname û kovaran derxisti ne. Vê gavê em li xebatê kurdan binêrin heta sala 1923yan hema hema devdorê deh an panzdeh kovar û rojname derketiye. Hema Yahudî, Rûm, Ermen di vê demê de gelek çalak bûne û xebatên xwe li gor kurdan zûtir destpê kirine.

Di sergiyê de kovar û rojnameyên berê bigire heta niha her yekî nûshayek bi dûwar daliqandine.Û di hindir de bi dengek kêm stranên kurdî, tirkî, zazakî, ermenkî û yên yahûdiyan vekiribûn. Ev jî atmosferek baş xistibû hindir.

Dûre em ji wir derketin di nav kolanên pişt Taksîmê yên sar û seqem de ber bi C.A.M Galeriyê ve çûn. Li wir jî sergiyek hebû û me got, em jê bêpar nemînin. Em ketin cihê sergiyê li wir jî resmên ku Mahmur Celayir xêz kiribûn hebû. Bi rastî jî resmên wî baş bûn. Hemû resmên wî axê nîşan dida lê axek reş û li ser axê boyaxên cûr bi cûr hebû, ev jî tiştek aloz derxistibû ortê û fikarandinek di hîşê meriv de çêdikir. Ji ber ku mêrik evqas demek xwe yê dirêj daye van resman, em jî hinek daha li wir man û me resmên xwe bi resman ve kişand û me xwe xist nava resmek din.

Havîn bû, nizam kîjan meh bû lê ez bawerim ku havîn bû û ez çûm Masumiyet Müzesi, lê belaş,ji ber ku kî/ê kitêbê bi xwe re bihaniya ji mesrefê xilas dibû, min jî wisa kir. Lê min kitêbê nexwandibû. Hema dilê min xwest û ez jî çûm. Hema bêje tişt miştên kitêbê jê derketî û ketî vê avahiya sor. Dûwarek bi qotikên cixarê ve hatibû pêçandin û li kêlaka wê jî agahî dida derheqê wê da. Ev ji bo min baş bû. Hema hemû tiştên li wir min bi kêfxweşî dinêrî û dixwend. Ev lehengê me jî dizek têra xwe hebûye. Êdî dawiya kitêbê û muzeyê dihat û min kitêbê di wê muzeyê de xilas kir e. 

berdewam bike